NEFES

Bir yudum mu kalan avuçlarımızın ayasına şimdi?

Bir damlacık sevgi mi uğrunda can vermeye değer tuttuğumuz?

Son demlerini mi yaşıyoruz geriye kalan birkaç dakikanın?

Yoksa geçmiş mi bize kahır veren bu kadar?

Beynim soru işaretleri ile doldu taştı.

Labirent gibi olup kayboldum kendi içimde.

Kaybettim bana yol gösteren ışığımı.

Her yanım dört duvar, tuğlalar üst üste yığın.

Uzanıyor ellerim sana doğru.

Kalmamış karşılığı sende, belli...

Karşımda bana dönük duran adam boş bakışlardan,

Yaşanmışlıklarla dolmuş ama acıyla yoğrulmuş yüzünden

Ve bana söylediği o son sözünden ibaret;

"ELVEDA"

Kalemler kırılmış, sözler bitmiş.

İnce belli bardakların diplerinde kalan

Bir yudum çay gibisin şu dakikalarda bende.

İçimi ısıtan ama sonunun geldiğini bildiğim.

Hoşuma giden ama canımı acıtan.

Sigaramın son dumanı gibisin.

Son nefes.

Üfledim,

Nefesimi boşalttım ciğerlerimden var gücümle

Ve biz bittik...

Gökçe Kurtuluş