EKSİK RENGİM

İçimin ışığı sönmüştü,

İçimin sesi susmuştu sağır eden en büyük çığlığından sonra.

Asılı kalmıştım bir ipin ucunda.

Gerildim yaşadıklarımdan sonra darağacına.

İnfazıma belki saniyeler kala
Sen çıkageldin hayatıma.

Son, en son şansı sana vermek istedim.

Denemek belki bir kez daha,
Son kez daha...

Yineleyeceğini bile bile acılarımın,

Yegane varlığımı,
Sevginin son demini paylaşmak istedim seninle.

Belki tekrar yanacaktı içim.

Kör bıçakla yaracaktım kendimi.

Yastan bıkkın,

Acıdan yorgun yüzümü çevirdim nur şavkına.

Yaraların yüzünden belliydi kalbindeki.
Kalbine yara değen insanlar,
Yaşamanın tadına bakmıştır nezdimde.
Uzattım sana doğru,
Tut, kavra ellerimi.
Varsın yine yanalım sonunda.
Bir yara daha almak;
Bir tat daha demek hayatın yelpazensinden.
Eksik rengim, karış bana...

Gökçe Kurtuluş