ÖLGÜN DENİZ

Ömrümün ölgün ışıkları;

Aydınlatıyor içimdeki karanlık geceyi.

Kuytu bulmak zor meydanımda.

Ortalığa dökülmüş tüm çıplaklık.

Ayak altında iyisiyle kötüsüyle.

Gönlüme sahili olan o kadar çok kalp var ki...

Dostlar, dost sandıklarım, eskiler, eskiyenler, sen...

Gemiler geçiyor yük dolu ağzına kadar açıklarımdan.

Sığlardaysa taşkın bir kalabalık.

Suretler karanlık, pişman.

Çoğu artık yabancılaşmış.

Açıklarda kalanlar, himayeme muhtaç,

Son bir şans isteyen utangaç yüzler, eller...

Yağmurun sıvadığı tozlu camlardaki kirli ıslaklık gibi,

Beyinlerden geçen yorgun ve yılgın düşünceler...

Ama af kapısı kapandı artık...

Gökçe Kurtuluş