SON GÖLGE

Tenimdeki ürpertinin adı sensin.

Tüylerim diken diken oldukça;

Daha büyük kitleye yayılıyorsun.

Kapılar bir açılıp bir kapanıyor suratıma.

Her yumuşak ışık parçasından sonra;

Elimde kalan sert bir kapanış,

Ve uçsuz bucaksız bir karanlık...

Milyon tane güneşi tutsalar şu zifiri yüzüme,

Bir anahtar deliği kadar aydınlanırım en fazla!

Ömrümden kopup gidenleri dillendirmiyorum bile.

Her gelen bir parçamı götürdü,

Her gelen ayrı bir güzelliğimi...

Geride bıraktıkları acının tadı aynıydı hem de.

Farklılaşan cismiydi, elementiydi.

Çok enteresan değil mi?

Yorgunluktan kapanan gözlerimde,

Yaşanmışlıkların hüzünlü gölgesi,

Bir çift bulutlu his kalan bana.

Gölge oyunu ela perdelerimde!

Tükendim inceden, derinlerden bir yerden...

Son bir parça kalmıştı bana,

Son atımlık mermim,

Son paham, ruhum...

Sonumu getirdi!

Son sandım son buldum...

Gökçe Kurtuluş